9 september 1969 – 5 juli 2013
Nederlagen op een voetbalveld zijn betrekkelijk. Op 6 juli werd de zaterdag 6 wreed uit zijn zomerslaap gewekt met de niet te vatten mededeling dat Stephan Lub overleden is. Hij stierf thuis aan een hartinfarct, en werd slechts 43 jaar.
Stephan was een ware Voorwaartsveteraan, die bij deze club
eerst een paar jaar in het eerste speelde, en daarna afzakte naar zijn huidige
team. Een sterke centrumverdediger, met een fraaie trap in zijn linkerpoot, al
dat doet dat er op dit moment natuurlijk totaal niet toe. Stephan was boven alles een fantastische gozer om in je
team te hebben. Markante kale kop met een aanstekelijke grijns, die
waarschijnlijk iedereen die hem kende uit kan tekenen. Een open, vrolijke
jongen met een innemend karakter en een intelligente geest.
Na de totstandkoming van het huidige zesde – kort gezegd een
fusie tussen een team van autochtone Utrechters en een team van jongens die
hier als student zijn komen wonen – vervulde Stephan een bindende rol. Hij
speelde immers al jaren met ‘de studenten’, maar viel als echte Utrechter ook prima
in het ‘andere kamp’. Op die manier is hij van onschatbare waarde geweest in de
eenwording van ons team en het uitbannen van iedere vorm van bloedgroepenstrijd.
Boven alles was Stephan een voetbalbeest. We zeggen
natuurlijk allemaal van onszelf dat we dat zijn, maar als er iemand aanspraak
kon maken op die omschrijving, was Stephan het. Voor hem bleef voetbal niet
beperkt tot een hobby, hij heeft er met het nodige succes zijn werk van
gemaakt. Eerst jarenlang als hoofd bedrijfscommunicatie bij Nike; sinds kort
als eigenaar van zijn eigen PR-bureau Man of the Match (geweldige naam!)
waarmee hij voetballers wilde helpen zich te profileren in de (social) media.
Als voetballer gingen zelfs voor Stephan de jaren op een
gegeven moment tellen; de laatste seizoenen viel hij van de ene blessure in de
andere. Maar opgeven? Dacht het niet; dat is voor een ander slag. Stephan
knokte zich iedere keer terug, nam er jaar na jaar noodgedwongen genoegen mee
om alleen op trainingen actief te zijn, totdat hij afgelopen voorjaar voor het
eerst in mensenheugenis op zaterdag weer een wedstrijd mee kon doen. En daarna
nog een paar. Het was meteen alsof hij nooit weggeweest was.
Van de vele diep tragische aspecten aan zijn overlijden, is
dat ook wel een wrang onderdeel: hij stónd er net weer. Hij was een van onze
oudste spelers, maar was fit als een jonge god. Iedereen die de afgelopen dagen
over zijn dood vernam en die niet precies wist hoe oud Stephan Lub eigenlijk precies
was, stond versteld van het antwoord. We hadden hem allemaal jaren jonger
geschat.
Stephan laat een vrouw, Melynda, en drie jonge dochters na;
dat is het belangrijkste aspect van deze onbegrijpelijke gebeurtenis. Daarnaast laat hij een team na dat vanaf nu voor altijd met een man minder
verder zal moeten spelen.
Marnix Quee namens Zaterdag 6
